خیلی از افراد معتقدند که با توجه به گرانی های اخیر و تورم و عدم هم خوانی حساب و کتاب ها در دخل و خرج خانواده ها، خدا بیامرزد سفره های افطاری که در گذشته ای نه چندان دور، یک فامیل را دور هم جمع می کرد.

به گزارش سایت آفتاب دل  ، ماه قرآن، فرصتی 30 روزه برای توشه برداری 330 روز دیگر سال است و وقتی فرهنگ آسمانی رمضان در دلهایمان جاودانه شد نه تنها یک ماه الهی و نه تنها یک سال شمسی بلکه تمام عمرمان را به برکت رمضان تضمین آسمانی می کنیم.

 بهار دلها تلنگری است برای خود سازی و حتی دیگر سازی، اگر در یازده ماه سال به بهانه حریم شخصی بیگانه با امر به معروف و نهی از منکر هستیم و زیر سایه خجالت بیان کردن این مساله کمر خم می کنیم، رمضان فرصتی است تا خیلی از مسائل را به زبان آورده و بسیاری از دلها را آماده و پذیرای یک تلنگرکوچکی نمائیم .

مومنان در این ماه به ضیافت الهی دعوت می شوند و سفره رحمت و بخشایش الهی بر تمام بندگان، گسترده ودرهای عذاب و وسوسه های شیطان بسته است.

انجام دادن اعمال نیک در این ماه چنان ارزشمند است که نفس روزه دار، تسبیح و خواب او عبادت، و تلاوت یک آیه برابر با تلاوت همه قرآن و به جا آوردن یک رکعت نماز، برابر با هفتاد رکعت محاسبه می شود.

رمضان ماهی است که قرآن -گرانسنگ ترین کتاب آسمانی - در آن نازل شده و از این رو یک شب آن بالاتر از هزار ماه معرفی شده است و اعمال وآداب این ماه مبارک برای کسب فضیلت و تقوا و رستگاری جاودانه است.

افطاری دادن به مسلمان روزه دار در احادیث و روایات و هم چنین در سیره معصومین به وفور تاکید شده است به طوری که پیامبر خوبی ها ، از افطاری دادن ولو به یک دانه خرما اشاره می کند، علاوه بر این دعا و مناجات به وقت اذان و بر سر سفره های افطار نیز از همین تاکید شده هاست. با همه این سادگی سفارش شده ی اسلام در سخاوت افطاری دادن ها، متاسفانه برخی از تجملات و زرق و برق ها در پهن کردن این سفره های آسمانی، جایگاه این اکرام های الهی را از آسمان به زمین تنزل می دهد و از ماهیت اصلی خود دور می کند.

خیلی از افراد معتقدند که با توجه به گرانی های اخیر و تورم و عدم هم خوانی حساب و کتاب ها در دخل و خرج خانواده ها، خدا بیامرزد سفره های افطاری که در گذشته ای نه چندان دور، یک فامیل را دور هم جمع می کرد. با این حال و در پاسخ این افرادباید گفت که از ماست که برماست!

 دنیا به اندازه ی کافی بی ارزش هست و لزومی ندارد که ما با سخت گیری های خود، آن را بی ارزش تر از گذشته کنیم. به یقین می توان گفت که بسیاری از افراد هر چند متوسط جامعه، توان افطاری دادن را در حد خود دارند اما به پیروی از قانون بی جاذبه چشم و هم چشمی به یک نوع غذا راضی نمی شوند و حتما سفره ای باید پهن کنند از این سو به آن سو و هفته بعد هم مهمانان باید میزبان این خانواده باشند و برای احترام گذاشتن سفره ی افطارشان باید هر چه بیشتر خوش رنگ تر از سفره ی قبلی باشد و این می شود که بسیاری از ما در همین دورهای باطل و سخت گیری ها تا به خود می آییم نه تنها ثوابی توشه نکرده ایم بلکه از جیب درد هاو گزافی هزینه ها کباب هم می شویم و مهم تر از همه فرصت الهی رمضان را نیز از دست داده ایم.

آن روزها، مردم بدنبال بهانه‌ای دورهم جمع می‌شدند، برای یکدیگر پیش‌کش و یا بقول امروزی‌ها هدیه می‌بردند تا محبت را به‌هر وسیله‌ای که بود در زندگی خود ساری و جاری سازند.

مردم افطاری دادن را دوست داشتند اما آن روزها، سفره‌ها بار سنگین تجمل و تزیین سفره‌های امروزی را تجربه و تحمل نمی‌کردند ، بلکه سفره‌های افطاری آن روزها همچون دل میزبان مملو از سخاوت و صداقت بود.

یکی ، آش می‌پخت و کاسه‌ای از آن را برای افطار به‌خانه‌ی همسایه‌ها می‌برد، فردا همسایه دیگری حلیم بار می‌گذاشت و در میان در و همسایه‌ها پخش می‌کرد و روزی دگر نوبت دیگری بود و همین‌گونه تا ماه مبارک به‌سر می‌آمد

هر محله در حمایت از همسایگان تهی‌دست آداب مخصوص به‌خود را داشت، شاید هریک از همسایه‌ها شبی را میزبان آن خانواده می‌شدند یا از غذای تهیه شده برای اعضای خانواده، سهمی را به‌خانه همسایه‌ی تهیدست اختصاص می‌دادند.

در روزگاران گذشته، مردم کردستان برای کمک به تهیدستان از روش‌های مختلفی نیز بهره می‌جستند، یکی از روش‌ها اینگونه بود که شب‌ها پنهانی بر درب خانه افراد بی‌بضاعت کیسه ارزاق می‌نهادند بدون آنکه شناخته شوند.

در سنت و روش دیگری، بزرگان خانواده وقت غروب و افطار سرزده وبا دستان پر راهی خانه جوانترهای فامیل می‌شدند و سرکشی به‌خانواده‌های نو بیتان راکه هنوز از توانایی مالی مناسبی برخوردار نبودند، کاری ثواب می‌دانستند ولی متأسفانه امروزه سفره های افطاری آنچنان که باید ساده نیست و عده ای از افراد به دلیل پر زرق و برق بودن آن و عدم توانایی مالی شاید آن را به طور کامل حذف کرده اند و حاضرند که در سفره ی ساده ی خود افطاری کنند تا ...

پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله و سلم) همگان را به اطعام و دادن افطارى به روزه‌داران ترغیب مى‌کند: هر کس در ماه رمضان به خاطر خدا به روزه‌دار افطارى بدهد، خداوند ثواب آزاد کردن بنده‌اى را به او مى‌دهد و گناهان او را نیز مى‌بخشد (شاید چون روزه‌دار خود را آزاد کرده است) عرض کردند: یا رسول الله ما توانایى افطارى دادن نداریم چگونه به این فیض برسیم؟ فرمود: از آتش جهنم خود را برهانید هر چند به اندازه یک خرما یا نیمى از آن افطارى بدهید.

خداوند در رمضان برانسان منت نهاده تا آنان روح و روان خود را از ناپاکیها بزدایند و زلال شوند، تا هرچه بیشتر، نعمت بزرگ نزدیکی به خداوند را بچشند و از آن لذت ببرند.
حق تعالی ما را رهین منت خود ساخته و از ما دعوت کرده که پای سفره هایی که به وسعت تمامی جهان گسترانده شده بنشینیم و تنها او را صدا کنیم تا ما را بپذیرد و براستی او رحیم و آمرزنده است.