هیچ باغبانی را سرزنش نمی کنند که چرا در باغ خود حصار و پرچین کشیده است ، چون باغ بی دیوار از آسیب مصون نیست و میوه و محصول برای باغبان نمی ماند .

هیچکس هم با نام « آزادی » دیوار خانه ی خود را بر نمی دارد و شبها در حیاطش را باز نمی گذارد . هیچ صاحب گنج و گوهری هم جواهرات خود را بدون حفاظ در معرض دید رهگذران نمی گذارد تا بدرخشد ، جلوه کند و چشم و دل برباید ، چون جواهر ربوده می شود .

هر چیزی که قیمتی تر باشد درصد مراقبت از آن بالاتر میرود ، هر چه نفیس تر باشد بیم ربودن آن نیز بیشتر است و مواظبت لازم تر .

اگر برای ایمنی از خطرها و آسودگی از مزاحمان خود را بپوشانی نه کسی ایراد می گیرد و نه اگر هم ایراد بگیرد اعتنا می کنی ، چرا که سخنش را بی منطق و نا آگاهانه میدانی و می بینی ، اینکه دل باید پاک باشد بهانه ای برای گریز جاهلانه از همین مصونیت است و آویختن به شاخه ی لاقیدی ، وگرنه از دل پاک هم نباید جز نگاه پاک و رفتار پاک برخیزد ، ظاهر آینه ی باطن است      « از کوزه همان برون تراود که در اوست »

زن به خاطر ارزش و کرامتی که دارد باید محفوظ بماند و خود را حراج نکند و در بازار سوداگران شهوت خود را به بهای چند نامه و نگاه و لبخند نفروشد ، زن بخاطر عصمتی که دارد و میراث دار پاکی مریم است نباید بازیچه ی هوس و آلوده به ویروس گناه گردد .

کسی که از جماعت رسوا نگریزد ، رسوای جماعت می شود . آنکه ایمان را به لقمه ای نان می فروشد آنکه یوسف زیبایی را با چند سکه قلب عوض می کند ، آنکه کودک عفاف را جلوی صد ها گرگ گرسنه می برد و به تماشا می گذارد روزی هم پشت دیوار ندامت ، اشک حسرت بر دامن پشیمانی خواهد ریخت و در آخرت هم به آتش بی پروایی خود خواهد سوخت .

از اول که جامه ی عفاف سفید و شفاف است نباید گذاشت چرکابه گناه بر آن بپاشد از اول باید مواظب بود این کاسه ی چینی نشکند و این جام بلورین ترک بر ندارد از اول نباید به بیگانه اجازه ی ورود به مزرعه نجابت داد که بوته های نورس عصمت را لگد مال کند ولی گریه بی حاصل است و بی ثمر ، وقتی که شاخه شکست و گل چیده شد دیگر کار از کار گذشته است و پشیمانی بی سود .

انتهای پیام/